Кеше тормышы табигать белән тыгыз бәйләнгән. Табигать безгә азык, кием, торыр урын бирә. Җирдән без файдалы казылмалар алабыз, кырларда иген үстерәбез. Урман безгә агач, җиләк-җимеш, гөмбәләр бирә.

Сукмак буеннан киләм,

Битемне җилләр сыйпый.

Шатлыгыннан көлә-көлә

Күктә шук кояш балкый.

Табигатьнең кочагында

Искитмәле күренеш.

Алсу шәленә төренеп,

Йскымсырый гөлҗимеш...

(Ф. Фәрхетдинова. “Табигать бүләге”)

Әйе, табигать безнең тормышыбызны бизи. Күпме шатлык китерә ул безгә! Кошлар сайрый, чишмәләр ага, урман шаулый... Әмма табигатьнең байлыклары чиксез түгел. Кеше ул байлыкның кадерен белергә тиеш. Табигатьне саклау - һәр кешенең изге бурычы.