Соңгы чорда чит телләр белән мавыгып татар үз телен бозып куллана...

Татар сөйләшкәндә эшне тулысынча ничек эшләгәнен әйтеп бирә, я сораша:

“Барып кайттыңмы?”, “Килеп китте”, “Ашап алды”, “Эшләп куйды”, “Сугып екты” – дип әйтә.

Очрашып аерылышканда элек: “Исән-саумы?”, “Исән-сау бул!” – дип сөйләшәләр иде.

Урыс бу аралашуны бер сүз белән генә әйтә: “Здравствуй!”, йә “До свидания!”.

Урыс теле йогынтысы белән татар да: “Исәнме”, йә “Сәлам” белән “Сау бул” – диеп, кыскартып куллана башлады.
“Исәнме” сүзенең тамыры “ис” “хәтер” сүзенә туры килә. Татар телендәге “исәнме” сүзен бозып “В здравом ли уме?” урынына урыс теленә “жив ли” дип тәрҗемә итәләр. Татар телен өйрәнүчеләр кайвакыт бу төгәл булмаган тәрҗемәгә игътибар итеп мыскыллап: “Что, татарам и так не видно что ли?...” - дип әйтәләр.

Бу гаделсезлекне ачыклап алыйк.

“Исән саумы?” – дигән сорауда кеше арадашчыдан нинди хәлендә булуын сораша.

“Исән” сүзе “жив” дигән сүз түгел. Кешенең үлгән-үлмәгәнлеге болай да күренә. Монда “исән” сүзе истәлек турында сорашуга туры килә. Әгәр дә кешенең хәтере булмаса, сөйләшүнең мәгънәсе юк. Бу кешенең хәтере булмаса, аңа теләкләр генә әйтергә була, сорашуның мәгънәсе юк. Кеше авыру булса, монда хәлен белешеп киңәшләр бирергә, йә бу авырудан сакланып дәвалану буенча тәҗрибә җыерга була. Ә инде исән-сау булса үзара уртаклашып, киңәшләшеп, килешеп була...

Татар арасында аралашу соңгы чорда чикләнгәнгә бу бозыклык килеп керде дә...

“Сәлам” сүзенә дә игътибар итик.